ചിരിപ്പൂക്കള്‍ വിരിയിക്കാം

ഈ ബ്ലോഗ് തുടങ്ങുമ്പോള്‍ ഉണ്ടായിരുന്ന ലക്ഷ്യത്തില്‍ നിന്ന് ഇതിന്റെ ദിശ അല്പം വ്യതിചലിച്ചിട്ടുണ്ട് എന്ന് എനിക്ക് തോന്നുന്നു. വീണ്ടും ട്രാക്കിലേയ്ക്ക് വരേണ്ടതിന് ഒരെളിയ ശ്രമം.

ചില നന്മകള്‍ കാണുമ്പോള്‍ ഉള്‍തടത്തില്‍ ഉറവെടുക്കുന്ന ആഹ്ലാദം പങ്കിടേണ്ടതിന്,  ചില അരുതായ്മകള്‍ കാണുമ്പോള്‍ ഉണ്ടാകുന്ന അസ്വസ്ഥതകള്‍ എഴുതിവയ്ക്കേണ്ടതിന്, ചില ആശങ്കകള്‍  സമാനമായി ചിന്തിക്കുന്നവരോട് പങ്കു വയ്ക്കാന്‍, കൈക്കുമ്പിളില്‍ നിന്നു ചോര്‍ന്ന് പോകുന്ന മനുഷ്യത്വവും ദയയും നിസ്വാര്‍ഥതയും ദൈവഭയവും സാമൂഹികപ്രതിബദ്ധതയും ഒക്കെ അല്പമെങ്കിലും അടുത്ത തലമുറയ്ക്ക് വേണ്ടി കരുതി വച്ച് രംഗം വിട്ട് പോകുവാന്‍.......

അതിലധികം ഒന്നും ലക്ഷ്യമായിരുന്നില്ല.

പുരാതനകാലത്ത് ബ്ലോഗുകള്‍ വേറൊരു രൂപത്തില്‍ ഉണ്ടായിരുന്നു. മനുഷ്യര്‍ വനങ്ങളിലും ഗുഹാന്തരങ്ങളിലും ഒക്കെ വാസം ചെയ്യുന്ന കാലത്ത്, ലിപികളും ചര്‍മലിഖിതങ്ങളും പുസ്തകങ്ങളും ഒക്കെ ഉരുവാകുന്നതിനും മുമ്പേ, അന്നത്തെ മനുഷ്യന്  ഒരു സന്തോഷം വന്നാല്‍ അവന്‍ ഓടിപ്പോയി അവന്റെ ഗുഹയുടെ ചുവരില്‍ ഒരു ചിത്രം വരഞ്ഞിടും. അവനു ദുഃഖം വന്നാലും ചുവര്‍ചിത്രം തന്നെ ശരണം. അവന്‍ ഒരു വന്യമൃഗത്തെ വേട്ടയാടിപ്പിടിച്ചാല്‍ അതിന്റെ ചിത്രവും അവന്റെ ആയുധങ്ങളുടെ ചിത്രവും, അവന്റെ ആത്മസംഘര്‍ഷങ്ങളുടെ ബഹിര്‍സ്ഫുരണവുമെല്ലാം ആ ചുവരില്‍ തന്നെ.

കാലാന്തരങ്ങളിലെന്നോ കവാടം കടന്നെത്തുന്ന ഒരു സഞ്ചാരിക്ക് വേണ്ടി അവന്റെ ആത്മാവിഷ്കാരം തപം ചെയ്ത് കിടന്നു. അവ ഈ കാലത്ത് നമ്മോട് അവന്റെ മനസ്സിന്റെ ചെപ്പ് തുറന്ന് കാണിച്ചിട്ട് പറഞ്ഞു: “എന്നോ ഒരിക്കല്‍ പടി കടന്നെത്തുന്ന നിങ്ങള്‍ക്ക് വേണ്ടി ഞാന്‍ പകര്‍ത്തി വച്ച എന്റെ മനോരഥങ്ങളിതാ“

ഇന്ന് ഒരു കൂട്ടം മനുഷ്യര്‍ സന്തോഷം വന്നാലും സങ്കടം വന്നാലും അത്  പകര്‍ത്തി വയ്ക്കുന്നു. അവരുടെ ആത്മരോഷവും, ആശങ്കകളും, കലാഭിരുചിയുമെല്ലാം, രേഖപ്പെടുത്തിവയ്ക്കുന്ന കൊച്ച് കൊച്ചു ഗുഹകള്‍. അവര്‍ മറഞ്ഞു പോയാലും അവരുടെ ആവിഷ്കാരങ്ങള്‍ അതിജീവിക്കുന്നു. കാലാന്തരങ്ങളിലെന്നോ വന്നെത്തുന്ന ഒരേകാന്തസഞ്ചാരിക്ക് വേണ്ടി.

രമ്യ ആന്റണി എന്ന ശലഭം അവളുടെ ഹൃസ്വകാലജീവിതം പൂര്‍ത്തിയാക്കി പോയി. അവളുടെ ആത്മാവിഷ്കാരം കൊച്ചുകൊച്ചു കവിതകളായി ചുവരില്‍ ഇടംപിടിച്ചിരിക്കുന്നു, ഇനിയും വന്ന് പോകാനുള്ള സഞ്ചാരികളേയും കാത്ത്.

www.itsmeremya.blogspot.com
www.salabhaayanam.blogspot.com

ഇവിടെ ഈ ഗുഹയില്‍ ഞാന്‍ എന്റെ മനസ്സെഴുതി വയ്ക്കുന്നു. ചില സഞ്ചാരികള്‍ വന്ന് കാണുന്നു, അഭിപ്രായങ്ങള്‍ രേഖപ്പെടുത്തുന്നു.  വന്ന് കാണണമേ എന്ന് ക്ഷണിക്കുവാന്‍ മാത്രം ഒന്നുമില്ല എന്നറിയാവുന്നത് കൊണ്ട് പ്രിയസുഹൃത്തുക്കള്‍ക്ക് മെയില്‍ / ലിങ്ക് അയക്കുന്നില്ല. (അയച്ചുതരണം എന്ന് പ്രത്യേകം ആവശ്യപ്പെട്ടിട്ടുള്ള ചില സുഹൃത്തുക്കള്‍ക്കല്ലാതെ)

എന്നാലും അറിഞ്ഞും തിരഞ്ഞും വരുന്ന അതിഥികളോരോരുത്തരും എനിക്ക് എത്രയും പ്രിയര്‍ തന്നെ--- അതിഥി ദേവോ ഭവ

ഈ പോസ്റ്റുകള്‍ കാണുന്നവര്‍ ശരാശരി 40 പേരാണ്.  അവര്‍ക്ക് വേണ്ടി, അവരുടെ ചിന്തയ്ക്കും വിലയിരുത്തലിനും വേണ്ടി, ഉള്‍ത്തടത്തില്‍ ഒരു ചലനം സൃഷ്ടിക്കേണ്ടതിന്, ഏതെങ്കിലും ഒരു ഹൃദയത്തില്‍ ഒരു പുതുനിര്‍ണ്ണയം എടുക്കുവാന്‍ പ്രേരണയാകേണ്ടതിന് ഈ പോസ്റ്റ് സമര്‍പ്പിക്കുന്നു.

നമ്മള്‍ ബ്ലോഗര്‍മാര്‍ സാധാരണ മനുഷ്യരെക്കാളും ഒരു പ്രത്യേകതയുള്ളവരാണ്. നമ്മുടെ അന്തരംഗം സദാ ഉണര്‍ന്നും നിരീക്ഷിച്ചും പ്രതികരിച്ചും രേഖപ്പെടുത്തിയും സജീവമാണ്. നമ്മുടെ വീക്ഷണങ്ങള്‍ വ്യത്യസ്തമാണ്   നമ്മുടെ ഭാവനയും ചിന്താഗതികളും വ്യത്യസ്തമാണ്. അതുകൊണ്ടാണ് നമ്മള്‍ അതു വാങ്മയചിത്രമായി രൂപപ്പെടുത്തി മറ്റുള്ളവര്‍ക്ക് വിളമ്പുന്നത്.

ഇന്ന് ഞാന്‍ അവതരിപ്പിക്കുന്ന ഈ വിഷയവും നിങ്ങള്‍ ഒരു നിമിഷം ശ്രദ്ധിക്കാതിരിക്കുകയില്ല എന്നെനിക്ക് നിശ്ചയമുണ്ട്.

നമുക്ക് സോണിയെന്ന ഈ 8 വയസ്സുകാരിയെ പരിചയപ്പെടാം. ഇവള്‍ ആന്ധ്രയിലെ ഒരു നഗരപ്രാന്തചേരിയില്‍ പാട്ടയും ചാക്കുമൊക്കെ പെറുക്കി ഉപജീവനം കഴിക്കുന്ന മാതാപിതാക്കളുടെ പുത്രിയാണ്. നന്നായി പഠിക്കുന്ന ഈ കുട്ടിക്ക് ഡോക്ടര്‍ ആകണമെന്നാണാഗ്രഹം. എത്ര മനോഹരമായ നടക്കാത്ത സ്വപ്നം എന്ന് ഒരു സിനിമാ ഡയലോഗ് പോലെ ഒരു ആഗ്രഹം.

ഇങ്ങിനെയുള്ള സ്വപ്നങ്ങളെയും ജീവിതങ്ങളെയും ലക്ഷ്യപൂര്‍ത്തിയിലെത്തിക്കേണമെന്ന് കരുതി പ്രവര്‍ത്തിക്കുന്ന ഒരു സംഘടന വഴി എന്റെ ഒരു സുഹൃത്ത് ഈ കുട്ടിയെ സ്പോണ്‍സര്‍ ചെയ്യുന്നു. മാസം 600 രൂപ എന്ന മിനിമം തുക അയച്ച് വലിയ ഒരു ലക്ഷ്യത്തിലേക്ക് ഈ കുട്ടിയെ നയിക്കേണ്ട ഉത്തരവാദിത്വം ഏറ്റെടുത്ത എന്റെ സുഹൃത്ത് അത് ആരും അറിയേണ്ടെന്നും പരസ്യപ്പെടുത്തേണ്ടെന്നും ആഗ്രഹിക്കുന്നു. എങ്കിലും ഇത് വായിക്കുന്ന ആര്‍ക്കെങ്കിലും ഒരു പ്രോത്സാഹനത്തിന് കാരണമാകേണ്ടതിനും, സോണിയെപ്പോലെ ഇനിയൊരു മുഖം കൂടി സന്തോഷഭരിതമാകേണ്ടതിനും ഞാന്‍ ഇത് പരസ്യപ്പെടുത്തുകയാണ്.

എന്റെ ഈ ബ്ലോഗ് പോസ്റ്റ് വായിക്കുന്ന 40 പേരിലാരെങ്കിലും ഇത് പോലൊരു തീരുമാനമെടുത്താല്‍, അല്ലെങ്കില്‍ അവരുടെ സൌഹൃദ സംഭാഷണങ്ങളില്‍ ഈവിധവിഷയങ്ങള്‍ കടന്നു വന്നിട്ട് ഒന്നോര്‍ക്കുവാന്‍ ഈ ബ്ലോഗ് പ്രേരകമായെങ്കില്‍, അങ്ങിനെ ചില കുഞ്ഞുങ്ങളുടെ മുഖത്ത് ചിരിപ്പൂക്കള്‍ വിരിയുന്നുവെങ്കില്‍ എന്റെ ഈ എളിയ ശ്രമവും ധന്യമായി.

അല്ലെങ്കിലും എന്റെ ഗുഹയുടെ ചുവരില്‍ ഈ അക്ഷരചിത്രം മായാതെ കിടക്കും. എന്നെങ്കിലും ഇതുവഴി കടന്നു വരുന്ന ഒരു സഞ്ചാരിക്കായി കാത്തുകൊണ്ട്..........