ഭോലാ

ദേ കാര്‍ട്ടൂണ്‍ വരണ്....‌
കേക്കുമ്പ വരണ ദേഷ്യം. കിട്ടണത് വച്ച് അവന്മാര്‍ക്കിട്ട് വീക്കണമെന്ന് തോന്നും. അല്ല പിന്നെ, എത്ര നാളെന്ന് വച്ചാ സഹിക്കണത്? എന്നാലും തിരിച്ചൊന്ന് പറയാന്‍ മോഹനനു ധൈര്യം പോരാ.
നാലാംക്ലാസില്‍ വച്ച് കിട്ടിയ ഇരട്ടപ്പേരാണ്. അതിപ്പോ ഈ നാട്ടിലും അങ്ങ് കുന്നത്തറ വരെ പാട്ടായി.

നാലാം ക്ലാസ് വരെയേ മോഹനന്‍ പഠിച്ചിട്ടുള്ളു. പിന്നേം പഠിക്കണമെന്നൊക്കെ ഉണ്ടായിരുന്നു. എല്ലാത്തിനും കാരണം ഈ അച്ചനാ. മോഹനന്  ഓര്‍ക്കുമ്പം സങ്കടം വരും.
രണ്ട് ദിവസം പഠിക്കാന്‍ പോയില്ല എന്ന് വച്ച്  എന്നാ പറ്റാന്‍? നീ കൂടെ വാ ചന്തേലേയ്ക്ക്........
ആകെയൊരാശ്രയം അമ്മയാ. ഒന്ന് പറഞ്ഞുനോക്കമെന്ന് വച്ച് അടുക്കളയിലേക്ക് ചെന്നു. അമ്മ കുത്തിയിരുന്ന്  തണുത്തുകിടന്ന വിറക് ഊതിയൂതി കത്തിക്കാന്‍ ശ്രമിക്കുന്നു. കട്ടന്‍ കാപ്പി ആവി പറക്കുന്ന ചൂടോടെ കിട്ടിയില്ലേല്‍ പിന്നെ അച്ഛന്റെ തെറിപ്പൂരം കേള്‍ക്കാം.
അച്ഛന്റെ കയ്യീന്ന് ഒന്ന് വാങ്ങിയാല്‍ ഇരുപ്പതാ, വെറുതെ എന്തിനാ മേടിച്ച് കൂട്ടുന്നത്? നീ ചന്തയ്ക്ക് പോടാ ചെറുക്കാ...
അമ്മ പ റേണതാ അതിന്റെ ശരി. ഇതു വല്ലോം ഈ മേരിസാറിന് അറിയാമോ?
എന്താ രണ്ട് ദിവസം വരാതിരുന്നതെന്ന് എഴുന്നേല്‍പ്പിച്ച് നിറുത്തി സാറ് ചോദിക്കുമ്പം ചന്തയ്ക്ക് പോയതാന്ന് പറഞ്ഞില്ല. ചുമ്മാ എല്ലാരും കൂടെ കളിയാക്കും.
"ക്...ക്...ക്... കാ.. കാപ്പാണ്ടാക്കി പോയതാ. അ..അ..അ...അമ്മവീട്ടീ..."
 പിന്നെ കൂട്ടച്ചിരിയായി ക്ലാസില്‍.
എന്നാ നല്ലോണം പറേണമെന്ന് വെച്ചാലും പിള്ളേരുടെ നടൂല് എഴുന്നേറ്റ് നിക്കുമ്പം ഈ മുട്ടുവിറയാ. കുന്തം.
ഒള്ള വിക്ക് എരട്ടിയാകും അപ്പം. അല്ലാത്തപ്പം “കാട്ടാമ്പാക്ക് “എന്ന് പറയാന്‍ ഒരു വെഷമോം ഇല്ല. എത്ര പ്രാവിശം പറഞ്ഞ് നോക്കിയിട്ടാ പോയത്?
“കാര്‍ട്ടൂണ്‍ കൊച്ച് പിന്നെ എന്തിനാ ഇങ്ങോട്ട് പോന്നത്? അമ്മവീട്ടിലങ്ങ് പൊറുത്താ പോരാരുന്നോ?“
മേരിസാറിന്റെ കളിയാക്കല്‍ കേട്ടപ്പം കണ്ണ് നെറഞ്ഞു വന്നു.
“പ്..പ്...പ്...പ് പോടി സാറെ എനിക്ക്  ന് ന്... നെന്റെ പടിത്തോം വ്..വ്..വ്.. വേണ്ട ഒരു പുല്ലും വേണ്ട“
അങ്ങനെ പള്ളിക്കൂടത്തീന്ന് പോന്നതാ. പിന്നെ കൊറേ നാള് കാട്ടാമ്പാക്കില്‍ അമ്മവീട്ടിലാരുന്നു. ഇത്രേം സുകം പിന്നെയൊണ്ടായിട്ടില്ല.
മേരിസാറിന്റെ സമ്മാനമാ ഈ “കാര്‍ട്ടൂണ്‍” പേര്.
മോഹനന്റെ രൂപം ഏകദേശം ഒരു കാര്‍ട്ടൂണ്‍ കഥാപാത്രം പോലെ തന്നെയായിരുന്നു. ഗ്രഹണി പിടിച്ചുന്തിയ വയറും, മുള്ളന്‍പന്നിയുടെ മുള്ളു പോലെ തലമുടിയും കോന്തന്‍ പല്ലുകളും എല്ലാമായിട്ട് ഒരു കാര്‍ട്ടൂണ്‍ രൂപം തന്നെ.
വയസ്സ് പതിനെട്ടായിട്ടും മോഹനന്‍ എല്ലാര്‍ക്കും ഇപ്പോഴും കാര്‍ട്ടൂണ്‍ ആണ്.

                                                                       *      *      *

പിന്നെ മോഹനന്റെ ജീവിതത്തില്‍ ഒരു വ്യത്യാസം വരുന്നത് ഭോലാ വന്നതിന് ശേഷമാണ്.
വിക്രമന്‍ നായരുടെ മൂന്നാമത്തെ ആനയാണ് ഭോലാ. എക്സൈസില്‍ നിന്ന് വിരമിച്ച ശേഷമാണ് നായര്‍ക്ക് ഈ ആനക്കമ്പം തുടങ്ങിയത്. ആദ്യത്തെ ആനകള്‍ രണ്ടും നായര്‍ ഒരു നമ്പൂതിരിയില്ലത്ത് നിന്ന് വാങ്ങിയതാണ്. പിന്നെ അറിഞ്ഞു, ബീഹാറില്‍ ആനലേലമുണ്ടെന്നും വളരെ വിലക്കുറവില്‍ ആനയെ വാങ്ങാമെന്നും.
നായര്‍ക്ക് വെട്ടൊന്ന് മുറി രണ്ടെന്നാണ് പ്രമാണം.
അങ്ങിനെയാണ് ഭോലാ മോഹനന്റെ നാട്ടിലെത്തിയത്.
ഭോലാ മാത്രമല്ല രണ്ട് ആനക്കാരും കൂടെ വന്നു. ബീഹാറി ആനയ്ക്ക് ഹിന്ദി മാത്രമേ അറിയൂ. പിന്നെപ്പിന്നെ മോഹനനെ ഒരു പണിക്കും കിട്ടാതെയായി. എപ്പോള്‍ നോക്കിയാലും ഭോലായുടെ ചുറ്റുവട്ടത്തില്‍ തന്നെ കാണും.
ഒരു ദിവസം രാവിലെ നോക്കുമ്പോള്‍ ആനപ്പാപ്പാന്മാര്‍ രണ്ടുപേരുമില്ല. അങ്ങാടിയില്‍ നിന്ന് ടൌണിലേയ്ക്കുള്ള ബസില്‍ പോകുന്നത് കണ്ടെന്ന് ചായക്കടയിലെ ബഷീര്‍ പറഞ്ഞത് സത്യമായിരിക്കാനെ തരമുള്ളു.
ഭോലായുടെ കാര്യമായി കഷ്ടം. അവന്‍ തിന്നാതെയും കുടിക്കാതെയും മൂന്നാം ദിവസമാണ് ഇന്ന്.
“എവന്മാര്‍ക്ക് എന്നാലും ഇത്രേം കണ്ണീച്ചോരയില്ലാതെ പോയല്ലോ .... മോഹനന് വിഷമം തോന്നി.
നായര്‍ പല പാപ്പാന്മാരെ കൊണ്ടുവന്നു, എല്ലാരും തോറ്റ് തുന്നം പാടി. പനമ്പട്ടയും പഴവുമൊക്കെ ഭോലാ തൊട്ടുനോക്കിയത് പോലുമില്ല. ശരിക്കും മോഹനന് സങ്കടം വന്നു.....
അച്ഛന്റെ കാളകളെ പറമ്പിലേയ്ക്ക് മാറ്റിക്കെട്ടിയിട്ട് മോഹനന്‍ ഭോലായുടെ അടുത്തെത്തി...
ഭോലാ ഒരു വശം  ചരിഞ്ഞു കണ്ണടച്ച് കിടക്കുന്നു. ഒരു കുല പാളയങ്കോടന്‍ പഴം ആരോ കൊണ്ട് വച്ചിട്ടുണ്ട്.
മോഹനന്‍ ചുറ്റും നോക്കി. ആരെയും കാണുന്നില്ല.
“ലേക്കെ കപര്‍ക്ക ഹാത്തീ“ മോഹനന്‍ മെല്ലെ പറഞ്ഞുനോക്കി
അല്പം കൂടെയുച്ചത്തില്‍ മോഹനന്‍ പറഞ്ഞു “ ലേക്കെ കപര്‍ക്ക ഹാത്തീ” ഭോലാ മെല്ലെ തലയുയര്‍ത്തി നോക്കി. മോഹനന് ഉത്സാഹമായി. ധൈര്യപ്പെട്ട് ഭോലായുടെ അടുത്തേയ്ക്ക് ആ പഴക്കുലയുമെടുത്ത് ചെന്നു അതിന്റെ മുമ്പില്‍ നീട്ടിപ്പിടിച്ചു കൊണ്ടു നിന്നു.
ഭോലാ മടിക്കാതെ പഴക്കുല വായിലേക്ക് വാങ്ങി.
എന്തെന്നറിയാത്ത ഒരു സന്തോഷത്തള്ളലില്‍ നെഞ്ചുംകൂട് തകര്‍ത്തുകൊണ്ട് ഹൃദയം പുറത്തേക്ക് വരുമെന്ന് മോഹനനു തോന്നി.
ചുറ്റും ആരുമില്ലെന്ന് ഉറപ്പ്  വരുത്തി മോഹനന്‍ ഭോലായോട് ചേര്‍ന്നു  നിന്ന് പനയോലയും പഴവുമെല്ലാം സന്തോഷത്തോടെ അവനെ ഊട്ടി.
അകലെ നിന്ന് നടന്നു വരുന്ന ദേവന്‍ ഉച്ചത്തില്‍ വീട്ടിലേയ്ക്ക് നോക്കി വിളിച്ചു പറഞ്ഞു.
 “അച്ചാ, പോലാ പഴം തിന്നണു...
ഓടി വന്ന വിക്രമന്‍ നായര്‍ അതിശയത്തോടെ നോക്കി നിന്നു.
അങ്ങിനെയാണ് മോഹനന്‍ ഭോലായുടെ കൂട്ടുകാരനും ആനക്കാരനുമാകുന്നത്.
                                                       *      *      *
“കാര്‍ട്ടൂണേ ഒരാനമൊട്ട തര്വോ?”
“ദേ പ്..പ്...പ്.. പൊക്കോണം മുമ്പീന്ന്, ഒരു തേമ്പ് തന്നാലൊണ്ടല്ലോ”
അവിടെ തീര്‍ന്നു മോഹനന്റെ സകല ദേഷ്യവും. എത്ര കോപിപ്പിച്ചാലും അതില്‍ കൂടുതല്‍ അവന്റെ വായില്‍ നിന്ന് ഒരു വാക്ക് വരികയില്ല. ഭോലായുടെ ചങ്ങാത്തം കിട്ടിയതില്‍ പിന്നെ മോഹനന്‍ സൌമ്യനായി എന്നാണെല്ല്ലാവരുടെയും അഭിപ്രായം.

ആ സ്നേഹം ഭോലാ തിരിച്ചും കൊടുത്തു. വേറൊരു പാപ്പാനെ ഭോലാ അടുപ്പിച്ചിട്ടില്ല. ചെങ്ങരത്ത് തടി  പിടിക്കാന്‍ പോയപ്പോള്‍ വഴുക്കമുള്ള പാറയില്‍ മോഹനന്‍ വീണ് കാലുളുക്കി മൂന്ന് ദിവസം നടക്കാനാവാതെ വീട്ടിലിരുന്നപ്പോള്‍ ഭോലാ പച്ചവെള്ളം പോലും കുടിച്ചില്ല. ഇരുമെയ്യും ഒരു കരളുമെന്ന പോലെയൊരു ബന്ധം. ഉണ്ണാനും ഉറങ്ങാനുമെല്ലാം മോഹനന് വളരെ ഉത്സാഹം തോന്നി. മോഹനന്‍ ആരില്‍ നിന്നും അധികം സ്നേഹം അനുഭവിച്ചിട്ടില്ല.  ഇപ്പോള്‍ എപ്പോഴും ഓര്‍ക്കാനും പറയാനും ഒരു ജീവി അടുത്ത് വന്നപ്പോള്‍ മുടക്കുമുതലും പലിശയുമായി മോഹനന്‍ സ്നേഹിച്ച് തീര്‍ക്കുകയാണ്. ഒരിക്കല്‍ പോലും പിണങ്ങാതെയും ഇടയാതെയും മൂന്ന് വര്‍ഷങ്ങള്‍

                                                            *      *       *

"പ്..പ്...പ്.... പോലാ, ഇന്നെവടെയാണെന്നറിയാവോടാ, ത്..ത്...ത്.. തിരോരത്ത് കാവിലാ എഴുന്നള്ളത്ത്”
മോഹനന്‍ അറിയാതെയൊരു മൂളിപ്പാട്ടൊഴുകി. താളം പിടിച്ചുകൊണ്ട് ഭോലാ കേട്ടുരസിച്ചു.
തിരുവരത്ത്  കാവുത്സവം രണ്ട് പേര്‍ക്കും മറക്കാന്‍ കഴിയാത്ത അനുഭവമാണ്  സമ്മാനിച്ചിട്ടുള്ളത്.

അവിടെയാണ്  ഭോലാ ആദ്യമായി തിടമ്പേറ്റുന്നത്. അതും വളരെ വലിയ വാഗ്വാദങ്ങള്‍ക്ക് ശേഷം. ഭോലായുടെ പ്രത്യേക സ്വഭാവം അവനെ ഒരു സംശയനിഴലില്‍ ആക്കിയിരുന്നു. വേറാരോടും ഇണങ്ങാത്ത ആ പ്രകൃതം അല്പം ഭയത്തോടെയാണ് എല്ലാവരും നോക്കിയിരുന്നത്. നേരത്തെ പറഞ്ഞൊത്തിരുന്ന ആനയ്ക്ക് മദപ്പാട് കണ്ടത് അറിഞ്ഞ് അമ്പലക്കമ്മറ്റി നാടൊട്ടുക്കും അന്വേഷിച്ചുവെങ്കിലും ഫലം കണ്ടില്ല.

“എന്നാ പ്..പ്...പ്.. പോലായെ ഒന്ന് നോക്കിയാലോ...? ”
“പോടാ അവടന്ന്... ചുമ്മാ ഉത്സവം കലക്കാന്‍....”
“ഞാം ന്.. ന്നോക്കിക്കോളാവെന്നേ ...”

ഭോലാ അന്ന്  മസ്തകമുയര്‍ത്തിപ്പിടിച്ച ആ നില്പ്  കണ്ട എല്ലാവരും അവനെയും മോഹനനെയും നെഞ്ചേറ്റി. മോഹനന്റെ ആര്‍ക്കും മനസ്സിലാവാത്ത ചട്ടങ്ങള്‍ പാലിച്ച് അവന്‍ അനുസരണയോടെ നിന്നു. പ്രത്യേകസമ്മാനവും വാങ്ങിയാണ് അവര്‍ അന്ന് തിരിച്ചു പോന്നത്. പിന്നെ ഈ മൂന്നു വര്‍ഷവും തിരുവരത്തുകാവ് വേറൊരു ആനയെ അന്വേഷിച്ചിട്ടില്ല.

                                                                *      *      *

“പ്..പ്....പ്... പോലാ, ഇച്ചിരി പ്..പ്... പെട്ടെന്ന് നടയെടാ....“
ഭോലാ തുമ്പി കൊണ്ട് മെല്ലെ മോഹനനെയൊന്ന് തട്ടി
“ഹേയ്... എന്നാടാ...”
 മോഹനന് പെട്ടെന്ന് എന്തോ സങ്കടം പോലെ തോന്നി.
“ ഇവനിതെന്നാ പറ്റി...?”
“എന്നാടാ പോലാ...”
                                              
                                                                 *    *     *          
തിരുവരത്തുകാവ്  ഉത്സവമേളത്തില്‍ ഉലയുകയായിരുന്നു.
ഭോലാ തലയുയര്‍ത്തി നിന്നു, എല്ലാവരെയും തന്നിലേക്ക് ആകര്‍ഷിച്ചുകൊണ്ട്.
മോഹനന്‍ ഭോലായുടെ കൊമ്പില്‍ പിടിച്ചുകൊണ്ട് നിന്ന് പരിസരമൊക്കെ നോക്കി.
എന്തോ ഒരു അസ്വസ്ഥത നെഞ്ചില്‍ പിടയുന്നു. എന്തെന്ന് ഇഴ പിരിക്കാന്‍ മോഹനനു കഴിഞ്ഞില്ല.

“എന്നാടാ മക്കളേ....”
നീ എന്തിനാ ഇങ്ങനെ ത്..ത്.. തട്ടണേ...?”
ഭോലാ പിന്നെയും മോഹനനെ തുമ്പി കൊണ്ട് തട്ടി.

മോഹനന്‍ ആനയുടെ കണ്ണുകളിലേക്ക് സൂക്ഷിച്ച് നോക്കി. ഒരു കുറുമ്പ് ഭാവം അവന്‍ കണ്ടു.
പിന്നെയും രണ്ടുതവണ കൂടി മോഹനനു തട്ട് കിട്ടി.
ഇതുവരെയും എടുക്കേണ്ടി വന്നിട്ടില്ലാത്ത വടി മോഹനന്‍ ഭോലായുടെ തുമ്പിക്കയ്യില്‍ അല്പം ബലമായിത്തന്നെ അമര്‍ത്തി.
മേളപ്പെരുക്കത്തിന്റെ ഉച്ചത്തില്‍ മോഹനന്‍ ഭോലായുടെ തട്ടുകൊണ്ട് താഴെ വീണു.
ചുറ്റും നിന്ന കുറേപ്പേര്‍ മാത്രം കണ്ടു ഭ്രമിച്ചു.
മോഹനന്‍ എഴുന്നേല്‍ക്കാന്‍ ശ്രമിച്ചെങ്കിലും ഭോലാ പിന്നെയും തുമ്പിക്കൈ കൊണ്ട് അവനെ തട്ടിവീഴ്ത്തി.
മോഹനന് ഉള്ളത്തില്‍ നിന്ന് അസ്വസ്ഥത മാഞ്ഞുപോകുന്നത് പോലെ തോന്നി.  ഒരലൌകികമായ ശാന്തത അവനെ മൂടുന്നത് അവന്‍ അറിഞ്ഞു.
അവന്‍ സ്നേഹത്തോടെ ഭോലായെ നോക്കി.

“ക്..ക്...ക്... കൊഴപ്പമില്ലെടാ പോലാ.. നീ അതങ്ങു ച്..ച്...ച്.. ചെയ്താലും നിന്നെ എനിക്കിഷ്ടാ....”
ചുറ്റും സംഭ്രമങ്ങളുടെ നിലവിളികള്‍ പടരുന്നത് മോഹനന്‍ വളരെ ദൂരത്തെന്ന പോലെ കേട്ടു.
രണ്ട് വെള്ളക്കൊമ്പുകള്‍ മോഹനന്‍ കണ്ടു. ലക്ഷണമൊത്ത, താന്‍ ഒത്തിരി അഭിമാനത്തോടെ മന സ്സില്‍ ഉയര്‍ത്തിപ്പിടിച്ച കൊമ്പുകള്‍.
ആ കൊമ്പുകള്‍ താഴ്ന്നു വരികയല്ല, താന്‍ മെല്ലെ ഉയര്‍ന്ന് അവയിലേക്ക് ചെല്ലുകയാണെന്ന് മോഹനനു തോന്നി.
വയറില്‍ ഭോലായുടെ കൊമ്പുകള്‍ അമരുമ്പോള്‍ ചുറ്റും നിന്നുയരുന്ന ഭയാക്രാന്തനിലവിളികള്‍ മോഹനന്‍ കേട്ടില്ല. ചുറ്റും ഓടിയകലുന്ന കാലടിശബ്ദം അവന്‍ കേട്ടില്ല.

അവന്‍ ഭോലായുടെ കണ്ണുകളിലേയ്ക്ക് മാത്രം സൂ‍ക്ഷിച്ചു നോക്കി. കുറുമ്പ്, കുറുമ്പ്, സ്നേഹത്തില്‍ ചാലിച്ച കുറുമ്പ് മാത്രം

“പോലാ.. പോലാ.. നീ എന്ന ചെയ്യുവെടാ ഞാം പോയാല്....?

പോലാ... പോലാ... പോലാ... സൂക്ഷിച്ചോണേടാ മക്കളേ...

ഓ പോലാ.. ന്റെ പോലാ....”