അകക്കണ്ണു തുറപ്പിക്കാന്‍ ആശാന്‍ ബാല്യത്തിലെത്തണം.

ഒത്തിരിയൊത്തിരി ഗുരുക്കന്മാര്‍, അവരുടെ ബാലശിക്ഷകള്‍, അവര്‍ മൂശയിലൊഴിച്ച് രൂപപ്പെടുത്തിയെടുത്ത മനുഷ്യര്‍.  ഒരു ദിനം “മാദ്ധ്യമം” പത്രത്തില്‍ കണ്ട ഒരു ഫോട്ടോ കണ്ടിട്ടെന്റെ കണ്ണും മനവും നിറഞ്ഞു. ഇപ്പോള്‍ ഏതൊരു കാഴ്ച്ച കണ്ടാലും ആദ്യം മനസ്സിലേയ്ക്ക് വരുന്ന ചിന്ത എന്തെന്നോ? ഹാ, ഇത് എന്റെ ബ്ലോഗര്‍ കൂട്ടുകാരുമായി പങ്കു വയ്ക്കണം. എത്ര പെട്ടെന്നാണ് ഒരിക്കലും കണ്ടിട്ടില്ലാത്ത ഈ മനുഷ്യര്‍ എന്റെ പ്രിയകൂട്ടുകാരായത്? പ്രിയകൂട്ടുകാര്‍ക്ക് എന്റെ സ്നേഹാന്വേഷണങ്ങള്‍. നിങ്ങള്‍ക്കെല്ലാവര്‍ക്കും സുഖമല്ലേ?

ഇനി ഈ റ്റീച്ചറിനെയും ശിഷ്യയേയും കാണുക.

ഒരു ചിത്രം ആയിരം വാക്കുകളെക്കാള്‍ കൂടുതല്‍ സംസാരിക്കുന്നുവെന്നൊരു ഇംഗ്ലിഷ് പറച്ചിലുണ്ട്. ഈ ഫോട്ടോ എന്നോട് അനേക വാക്കുകള്‍ സംസാരിച്ചു. 

ഇതു നിങ്ങളോടും സംസാരിക്കും. കൂട്ടരെ, ഇപ്പോള്‍ ഞാന്‍ ടി.വി. യ്ക്ക് അധികം സമയം കൊടുക്കാറില്ലെങ്കിലും, മുമ്പ് ഒരു റിയാലിറ്റി ഷോയില്‍ കണ്ട കാര്യം മറക്കില്ല. കാഴ്ച്ചയില്ലാത്ത ഒരു പെണ്‍ കുട്ടിയോട്  ജഡ്ജ് പറഞ്ഞു, മോളുടെ ഡ്രസ്സൊക്കെ അടിപൊളിയായിട്ടുണ്ട്. അവളുടെ മുഖത്തിനൊരു ഭാവവ്യത്യാസവുമില്ല. എന്റെയുള്ളൊന്ന് തേങ്ങി. 

(S.M സാദിഖ് തന്റെയൊരു പോസ്റ്റില്‍  ശരീരം( കാഴ്ച്ചകള്‍ സമ്മാനിക്കുന്നത് )                                                                          മോടിയാക്കുന്നതിനെപ്പറ്റി എഴുതിയതു വായിച്ചപ്പോഴും) 

നീനു സന്തോഷിന്റെ മുഖം നമ്മോടൊത്തിരി പറയുന്നു അല്ലേ? അവള്‍ ലക്ഷ്യത്തിലേയ്ക്ക് ഓടുകയാണ്. പാത മാറിപ്പോകുന്നതൊന്നുമറിയാതെ. നല്ല ഗുരു പിന്നാലെയെത്തി നേര്‍വഴിക്കാക്കുന്ന ഈ കാഴ്ച്ച എത്ര മനോഹരം? 

നമ്മുടെ കുഞ്ഞുങ്ങളും ഓടുകയാണ്. ദൈവകാരുണ്യം കൊണ്ട് അവര്‍ക്ക് ഒരു കുറവുമില്ല. അവര്‍ക്ക് കാഴ്ച്ചയുണ്ട്. ഓടുവാന്‍ കാലുകളുണ്ട്. എന്നാല്‍ അവര്‍ പാതമാറിപ്പോകാനുള്ള എല്ലാ സാഹചര്യവും ഇന്നത്തെ സമൂഹത്തില്‍ അധികമല്ലേ? പിറകെ ഓടി തിരുത്തുവാനുള്ള ഗുരുക്കന്മാരുണ്ടോ? നമ്മുടെ കുഞ്ഞുങ്ങള്‍ ഏറ്റവും അധികം പഠിക്കുന്നത് സ്കൂളില്‍നിന്നല്ല നമ്മുടെ വീട്ടില്‍ നിന്ന് തന്നെയാണ്. അവരുടെ സാര്‍ നമ്മള്‍ തന്നെയാണ്. അവര്‍ നേര്‍വഴിക്ക് വളരുന്നില്ലെങ്കില്‍ സ്വയം ഒരു ശോധന വേണ്ടേ? നീതിയോടെ നടക്കുക, ദുര നീക്കുക, കരുണയോടെ ജീവിക്കുക, യാതൊരു വിധ ഹിഡന്‍ അജെന്‍ഡയുമില്ലാതെ തെളിവായി വീട്ടില്‍ ഇടപെടുക: നമ്മുടെ കുഞ്ഞുങ്ങള്‍ വഴിതെറ്റിപ്പോവില്ല, ഞാന്‍ ഗാരന്റി. 

എന്തുകൊണ്ടാണ് നമ്മുടെ യുവത്വം ക്വൊട്ടേഷന്‍ സംഘാംഗങ്ങള്‍ ആകുന്നതും അക്രമികളായിപ്പോകുന്നതും മദ്യത്തിനും മയക്കിനും അടിമകളായിത്തീരുന്നതും? എല്ലാം കതിരിന്മേലെത്തുമ്പോഴാണോ മാതാപിതാക്കള്‍ ഇതൊക്കെ തിരിച്ചറിയുക? റെയില്‍ പാളങ്ങള്‍ വിവിധദിശകളിലേയ്ക്ക് പിരിയുന്നത് കാണുന്നുവോ? ഒരു മില്ലിമീറ്റര്‍ ആണ് ആദ്യത്തെ വ്യതിയാനം, അത് മെല്ലെ മെല്ലെ അകന്നു വെവ്വേറെ ദിശകളിലേയ്ക്ക് ... അങ്ങിനെ തന്നെയാണ് കുഞ്ഞുങ്ങളും പാത മാറിപ്പോകുന്നത്.

അദ്ധ്യാപകരെനിക്ക് തന്നത് മറക്കുന്നതെങ്ങിനെ? ആദ്യം മണലില്‍ അക്ഷരമെഴുതിച്ച ആശാന്‍. ആര്‍ക്കും ആശാന്റെ പേരു പോലുമറിയില്ല.  പ്രീ ഡിഗ്രിയൊക്കെ കഴിഞ്ഞ സമയമായപ്പോഴേയ്ക്കും ആ കളരി അപ്രത്യക്ഷമായി. നഴ്സറിയും അംഗന്‍ വാടിയുമൊക്കെയുയര്‍ന്നു. പിന്നെയെന്നോ അവധിക്ക് ചെല്ലുമ്പോള്‍ അറിഞ്ഞു. ആശാന്‍ ഒരു ഗ്രാമത്തിന് വെളിച്ചം പകര്‍ന്ന് കാലയവനികയില്‍ മറഞ്ഞു. 

തറ പറ പഠിപ്പിച്ച പ്രൈമറി സാറന്മാര്‍. കളിമണ്ണിനെ രൂപപ്പെടുത്തിയെടുത്ത യു.പി, ഹൈസ്കൂള്‍ അദ്ധ്യാപകര്‍. പുതുലോകത്തിലേയ്ക്ക് ദര്‍ശനം തന്ന കോളേജ് പ്രൊഫസ്സര്‍മാര്‍. എല്ലാവരുടെയും സംഭാവനയുണ്ടല്ലോ ഈ മനുഷ്യനില്‍.

പോസ്റ്റ് ഒരുപാട് നീണ്ടുപോകും. എന്നാലും സ്കറിയാ സാറിനെപ്പറ്റി പറയാതിരിക്കാന്‍ കഴിയില്ല. 8-9-10 ക്ലാസ്സുകളില്‍ പഠിപ്പിച്ച സിംഹം. ആജാനുബാഹു, കരിവീട്ടിയില്‍ കടഞ്ഞെടുത്ത ശരീരം. എന്നാലും സുന്ദരന്‍. 

ഇലയ്ക്കാട് യു.പി സ്കൂള്‍ മാത്രമേയുള്ളു. പിന്നെ പഠിച്ചത് കുറിച്ചിത്താനം ഹൈ സ്കൂളില്‍ ആണ് (കെ ആര്‍ നാരായണന്‍ പഠിച്ച അതേ സ്കൂള്‍ തന്നെ) ആദ്യത്തെ ദിവസം ഹാജര്‍ വിളിക്കുന്ന സമയം. ഓരോരുത്തരെ പരിചയപ്പെട്ടു സ്കറിയാ സാര്‍ എന്റെയടുത്ത് വന്നു. 

ഒരു ചോദ്യം; “നീ എ.കെ വിജയന്റെ ആരാടാ..?”  

“അനിയനാ സാറെ” സാര്‍ എന്നെ രൂക്ഷമായി ഒരു നോട്ടം. 

“അവനെന്റെ മുഖത്ത് നോക്കി നിന്നെ പിന്നെ കണ്ടോളാം എന്ന് മുദ്രാവാക്യം വിളിച്ചിട്ടുണ്ട്, നിനക്കറിയാവോ” 

എന്റെ ചേട്ടന്‍ SFI യുടെ വീര്യമേറിയ പ്രവര്‍ത്തകനായിരുന്നല്ലോ. എന്തായാലും എനിക്ക് രാഷ്ട്രീയമൊന്നുമില്ലാതിരുന്നതിനാല്‍ അതിനൊന്നും ഇട വന്നിട്ടില്ല. സാറിന്റെ ശത്രു ആയതുമില്ല. പഠിക്കാന്‍ മടി കാണിക്കുമ്പോള്‍ സാര്‍ പറയും നിങ്ങള്‍ പഠിച്ചില്ലെങ്കിലും എനിക്കെന്റെ ശമ്പളം കിട്ടും, വേണേല്‍ പഠിച്ചാല്‍ മതി... പക്ഷെ അത് വെറും പറച്ചില്‍ മാത്രമാണെന്ന് ഞങ്ങള്‍ക്കൊക്കെ അറിയാം. 

സാറിന്റെ മുഖത്ത് നോക്കി തമാശ പറയാനുള്ള ധൈര്യമൊന്നും ആര്‍ക്കുമില്ല. 

എന്നാലുമൊരിക്കല്‍ ഞാന്‍ പറഞ്ഞു, "സാറ് പുതിയ കുട വാങ്ങിയത് നന്നായില്ല സാറെ"

സാര്‍ മനസ്സിലാകാത്തതുപോലെ എന്നെ നോക്കി. 

ഞാന്‍ പറഞ്ഞു: "സാര്‍ ആ പഴയ നരച്ച കുടയായിരുന്നെങ്കില്‍ സാര്‍ വരുന്നത് ദൂരേന്ന് കണ്ട് ഞങ്ങള്‍ മര്യാദയ്ക്കിരുന്നേനെ. ഇത് സാറിനെ എങ്ങിനെ ഞങ്ങള്‍ തിരിച്ചറിയും?"

സാര്‍ ചിരിച്ചു പോയി. 

ഒരിക്കല്‍ സാറ് എന്നോട് ചോദ്യം ചോദിച്ചു. (മലനാട്, ഇടനാട്, തീരപ്രദേശം എന്ന പാഠഭാഗം.)

" ചരിവുകളില്‍ എന്തൊക്കെ കൃഷി ചെയ്യാം?"

ഞാന്‍ പറഞ്ഞു: "സാറെ റേഷന്‍ കട.."

ക്ലാസ് മൊത്തത്തില്‍ ചിരിമയം ( സാറിന്റെ വീട്ടുപേര്‍ “ചരുവില്‍” എന്നാണ്. സാറിന്റെ കുടുംബക്കാര്‍ക്കൊരു റേഷന്‍ കടയുമുണ്ട്. ) 

പിന്നെ സാറിന്റെയൊരു വിശേഷം- ക്ലാസില്‍ പലപ്പോഴും പറയുന്ന ഒരു കാര്യമാണ്: 

"നിങ്ങളൊക്കെ പഠിച്ച് വലിയ ആള്‍ക്കാരൊക്കെയായി ഗള്‍ഫിലൊക്കെ പോയി തിരിച്ച് വരുമ്പോള്‍ സ്കറിയാ സാറിനെ കാണാന്‍ വരണം. വെറുതെയൊന്നും വരരുത്. (കുപ്പിയുടെ ആംഗ്യം കാണിച്ചുകൊണ്ട്) ഇതുമായിട്ടെ വരാവു."

ഒരു അവധിക്കാലത്ത് ഞാന്‍ സാറിനെപ്പറ്റി അന്വേഷിച്ചപ്പോള്‍ രോഗിയും ശയ്യാവലംബിയുമെന്നറിഞ്ഞ് കാണാന്‍ പോയി. 

മെലിഞ്ഞ്  എല്ലും തോലുമായ സാറിനെ കണ്ട് സങ്കടം വന്നു. 

വിശേഷങ്ങളൊക്കെ പറഞ്ഞ് തിരിയെ വരാനിറങ്ങിയപ്പോള്‍ സാറിന്റെ കുഴിഞ്ഞ കണ്ണുകളില്‍ നീര്‍ പൊടിച്ചു വരുന്നത് ഞാന്‍ കണ്ടു. 

ഞാന്‍ ആ കട്ടിലില്‍ ഇരുന്നു, അടുത്തു ചേര്‍ന്ന്. 

സാര്‍ മലര്‍ന്ന് നിവര്‍ന്ന് നേരെ കിടക്കുകയാണ്. ആ കണ്‍കുഴികള്‍ നിറഞ്ഞുവന്നു. 

ഞാന്‍ മെല്ലെ ആ ശിരസ്സ് പിടിച്ച് ഒരു വശത്തേയ്ക്ക് തിരിച്ചു. 

ആ കണ്ണുനീര്‍ ഒഴുകിപ്പോട്ടെ, എന്റെ സിംഹം കരയുന്നത് എനിക്കിഷ്ടമല്ലല്ലോ.